چقدر عبرت زیاد و عبرت گیرنده کم است !

چقدر عبرت زیاد و عبرت گیرنده کم !!

گویا فقط تاریخ برای انسانها در سیر تسلسل گذر زندگی ها و روزگاران حکم کتابی برای از بر بودن را

ایفا نموده است و باقی درسها ، پندها ، رهنمودهایش چرندیاتی خزعبل و خنده دار بوده است وبس.

کتابهای تاریخی که  متاثر از دو معیار تعصب + حدس و گمان وجود خارجی پیدا کرده اند در عین حال به

ما زندگی پیشینیان را با همه درد ها ، رنج ها و خوشی ها ، آمال و آرزوهایشان ، جنگ ها و نبردها ،

مکر و خیانت ها و در پارادوکسش رشادت و جانفشانی ها ، دسایس و نیرنگ ها و در تضادش خدمت و

لیاقت را در برابر بی لیاقتی ها و شیادها و هزاران هزار درس و سرنوشت و عبرت دیگر را در اعماق

پر ارزش سطور تاریخ می توان یافت.

تاریخ  را باید بلد بود ، آموخت ، از آن درس و رهنمود گرفت ، چرا که تجربه را تجربه کردن خظاست !

تاریخ پر است از رعیت و پیشه ور ، کاسب و حجره دار ، رمال و شیاد ، مومن و متظاهر و.... که همگی

در ورای گذشت زمان به مجک گذاشته شدند و حسایشان از کتابشان مشخص و مبرهن گردید.

اگر از گذشتگان پند  و درس نیاموزیم خودمان  باید بیاموزیم به سختی روزی !

پایه و اساس ماندگاری و عظمت و ابهت در طول ناریخ راستی و درستی ، عدل و انصاف ، رسییدگی

به حال مظلومان و عدالت اجتماعی بوده است و بس و غیر از این به گواه چندین هزار کتاب تاریخی ،

فرجامی به غیر از نزول محبوبیت و قدرت که ناشی از عدم مقبولیت اجتماعی و فقدان  رضایت

طبقه متوسط اجتماعی از اوضاع جاری هر اجتماعی به فروپاشی و سقوط منجر گردیده است و لاغیر.

و این قاعده تاریخ است خواه  در قسطنطنیه و خواه در تاتارستان شمالی و لا تغیر الی الابد .