شش روز گذشت ،یقایای پلاسکو فقید هنوز پابرجاست!!

شش روز گذشت ،یقایای پلاسکو فقید هنوز پابرجاست!!

خداوند سبحان به خیر بگذراند که الحمدالله ورب تعالی ما از خطرات ، حوادث ، سوانح وبلایای طبیعی

وغیر طبیعی و زلز له های مهیب و سونامی ها و انفجارهای وحشتناک و امثالهم  که در

کشورهای شرق آسیا رقم میخورد ، به لطف ایزدی تاکنون مصون ومبری بوده ایم.

اما تصور کنید اگر روزی خدای ناکرده ، دور از گوشها و جانها ، بلا به دور فقط یکی از سوانح و بلایایی

که در کشورهای شرق و جنوب شرق آسیا در طول هر سال چند تایش را پشت سر می گذارند بخواهد

گریبان ما را بگیرد تکلیف چیست!؟

لابد باید همه به طور دسته جمعی آماده و مهیای  مردن شویم وریق رحمت را به سر کشیده و راهی

 دیار عدم شویم؟

بگذریم انشالا در آینده نه چندان دور ،آقایان بعد از کار تحقیقاتی و ارائه به کمیسیون ها و تعیین دادگاه

ویژه به مقصر احتمالی این واقعه که بی شک  یکی از راننده های لودر یا کامیون  و یا سرایدار پلاسکو  را

شناسایی و تحویل مراجع ذیصلاح میگردد و در آ ینده ای نزدیک ، برای بحرانهای بعدی و بعد از تحریم ها و

برجام به فکر تهیه و ملزومات لازم و اینچنینی می افتند.

اما اگر بخواهیم به حادثه پیش رو  ،زیر شاخه ای   به رویداد بپردازیم ابتدا از دیدگاه روان شناختی باید

به سانحه  نگاه بیاندازیم که سهل انگاری ریشه دار و خوش خیالی فرهنگی چند قرن است در نزد همه ما

جاخوش کرده است و از پیر و جوان ، وزن ومرد ، مسئول ،رسانه های جمعی ، مردم  و...همه به نوعی

 به این معضل دچاریم همه در خواب زدگی  بی تد بیرانه گرفتاریم و تا گرفتار بلا یا سانحه نشویم به فکر

و تدبیر پیشگیری نیستیم و سپس به طرفه العینی از یاد می بیریم که چه سانحه ، در چه سالی ، چند

نفر کشته ومصدوم و  متحمل چه میزان  ضررر و زیان در همه ابعاد شده ایم .

علاوه بر آن در برخورد با سوانح وبایای طبیعی و غیر طبیعی همگی مان با ضعف روانی ، عدم تدبیر ،

عدم حفظ آرامش و خونسردی و  فاقد تسلط روانی رو به رو هستیم فقط دسپتاچه میشویم و در هم

لول می خوریم.

از نگاه سیستماتیک و کاربردی نیز نه تنها دانش مقابله ورویارویی با سوانح وحوادث را نداریم بلکه از نگاه

سازه ،معماری وبه طور کل زیر ساختهای شهری به شدت با بحران و چالش روبرو هستیم و  بافت های

قرسوده درکنار بافت مسکونی وتجاری ظاهر بنا و آبکی در چنین وضعیتی که فاقد امکانات و تجهیزات

 فابل اتکایی برای مقابله با سوانح و حوادث اینچنینی هستیم می اواند مانند بمب چرنویل حرکت کند.

از نگاه جامعه شناختی نیز مستولی شدن نظام سرمایه داری در چارچوب سیستم پولی و بانکی کشور

 ومشکلات اقتصادی و  کاستی های معیشتی مردم را به بی اعتنایی و بی مبالاتی فرهنگی دچار

 نموده است و در چنین جامعه ای  کم کم ، روحیه ای جمع گرایی به شدت تنزل می یابد و افراد روی

به فردگرایی و منفعت طلبی می آورند و حس نوعدوستی و کمک ومساعدت به یکدیگر که ریشه در

فرهنگ کهن ایرانی دارد جایش را به سلفی افراد مریض دیجیتال زامبی های بیمار با افراد در حال

احتضار ، ساختمان فروریخته ، صحنه قتل و غارت وتجاوز می دهد و راه بر مساعدت و کمک حداقلی

نیز مسدود می گردد.

حتی شاید تصورش هم سخت باشد برای کشور روی کمربند زلزله و سوانح طبیعی مثل ایران اگر مجتمع

آب سنگین اراک ، نیروگاه بوشهر و یا در فردو یا نطنز خدای ناکرده از دستگاههای  هشدار دهنده این

مجتمع ها آلارم خطر شنیده شود.

وای غیر قابل تصور وتفکر است . اصلا یکی از پمپ گاز ها دچار انفجار

  شود حتما خانه به خانه و نفر به نفر منفجر می شویم !

باقی بقایتان

میلاد زندی جامعه شناس